شهيدان لاله هاي نو بهارند
قرار سينه هاي داغدارند
چراغ آفتاب بي فروغ اند
كليد رهگشاي روزگارند
سلام پدر! سلام عزيز! سلام بزرگوار من!
پدرجان! كنار تنهايي هايم نشسته ام و قلم به دست گرفته ام. حالا كه دلم گرفته، مي خواهم نامه اي برايت بنويسم. پدرجان! سالها از شهادت تو مي گذرد و من خاطرات بزرگي تو و كودكي خودم را هنوز به ياد مي آورم؛ خاطراتي كه در عمق وجودم همچون گل سرخي، ريشه دوانده است.
پدرجان! تو هميشه به من و خواهرم مي گفتي؛ من كبوترم و شما بال هاي من هستي. وقتي مي خواستي به جبهه بروي، من مدرسه بودم، منتظر ماندي تا به خانه بيايم.
آمدم، انگار مي دانستي خداحافظي آخر است؛ گفتي: نامه هايم را به كبوترنامه بر مي دهم تا برايتان بياورد، و من كنار حياط مي نشستم و چشمانم را به آسمان مي دوختم تا كبوتر نامه بر، نامه هايت را بياورد. نمي دانم چه كسي بود كه نامه هايت را درون حياط خانه مي انداخت، فكر مي كردم كبوتري است كه دارد با من قايم باشك بازي مي كند، به دنبالش مي گشتم و عاقبت نااميد از يافتنش، نامه را برمي داشتم و مي بوسيدم، نامه ها بوي تو را مي داد! بوي مهرباني... گذشت... بوي پدر... خوبي... زندگي!
در نامه هايت نوشته بودي كه به زودي به مرخصي مي آيي، من و خواهرم مي نشستيم و روز شماري مي كرديم... انتظار مي كشيديم!
تا اين كه ديگر نامه اي نيامد... و سكوت تو، سردي تو، خون تو و بالاخره شهادت تو را آوردند. پرواز كرده بودي! اما بدون بالهايت كه ما بوديم، راستي! چرا ديگر براي مان نامه نمي نويسي! چرا ديگر به خوابم نمي آيي مگر آنجا كه هستي، كبوتر نامه بر ندارد؟! شايد مي انديشي فراموشت كرده ايم! ما با انتظار، پيوند دوستي بسته ايم و اطمينان داريم كه تو روزي مي آيي و ما را با خودت مي بري... و آن روز جواب نامه هايمان را مي دهي! تا آن روز، تنها راه، ادامه دادن راه توست.